MIĘDZYKLUBOWY KOMITET KYNOLOGICZNY 1939, REGULAMIN KONKURSU WYŻŁÓW DOWODNYCH
A. Ciętość
Do egzaminu ciętości używa się kotów, lub lisów. Jeżeli myśliwy, zgłaszający wyżła do konkursu, nie podał, którego z tych dwóch drapieżników użyć należy, wtedy pozostawia się to do uznania sędziom. Po spuszczeniu wyżła i puszczeniu go, pozostaje mener na miejscu przy kolegium sędziów z których w tym dziale konkursu jeden obejmuje komendę. Wybrany sędzia zarządza puszczenie ciętych wyżłów lub użycia strzelby gdyby kandydat nie dusił, lub nie osadził drapieżnika. Skoro nastąpi akcja wyżłów rezerwowych, wyrok musi być już wydany.
Gdy kandydat osadza tylko drapieżnika, wtedy sędzia zarządza ubicie szkodnika. Każdy kandydat winien ubitego kota lub lisa aportować. Wydanie rozkazu aportowania jest dozwolone. Wyżeł aportujący bez rozkazu ma prawo do wyższej cenzury. Wolno także ślepym nabojem strzelić w kierunku umykającego drapieżnika. Duszenie uważać należy jeszcze za dostateczne, gdy kandydat dusi na widok zbliżającego się menera. Ilu kandydatów, tyle tez powinno być do dyspozycji drapieżników. Każdy drapieżnik powinien być zabity, gdy go wyżeł osadzi na miejscu, a nie dusi.
B. Praca leśna
Trop farbowy
Trop farbowany sporządza się aparatem zwanym "kołem tropowym". Długość sztucznego tropu wynosi około 500 kroków (o ile możności z wiatrem). Sztuczne tropy farby maja być oddalone od siebie o 100 kroków i dokonane najdalej półtorej godziny przed rozpoczęciem pracy wyżła. Należy kilku skrętami utrudnić zadanie.
Na końcu tropu umieszcza się sarnę, lub inną sztukę zwierzyny racicznej zabitej strzałem kulowym. Gdyby sztuka była wytrzebiona należy podczerewie szczelnie zaszyć.
Przy zakładaniu sztucznego tropu jeden z sędziów winien być obecny. Osoby zajęte urządzaniem tropu winny się po załatwieniu zadania dobrze ukryć, żeby i zachować zupełnie spokojnie. Sędzia tak się ustawia, żeby mógł na kilkadziesiąt kroków obserwować kierunek tropu i kontrolować czy wyżeł dokładnie pracuje na tropie, czy też dochodzi do ubitej zwierzyny szukając poprzek lub przypadkowo.
Kandydat może popisać się:
. Doprowadzeniem na otoku, prowadząc menera do sztuki
. Albo luzem doprowadzeniem tzw. pierwsze 100 kroków ma pracować na otoku, po czym już luzem po tropie dojść ma do zabitej sztuki, nawrócić zaraz i podprowadzić menera (luzem) do znalezionej uprzednio zwierzyny. Mener przed rozpoczęciem pracy wyżła winien sędziom podać po czym poznaje, że pies znalazł sztukę.
. Albo ogłoszeniem tzw. kandydat ma pierwsze 100 kroków pracować na otoku, po czym już luzem po tropie dojść do zabitej sztuki, która ogłasza tak długo, dopóki mener nie nadejdzie. Kandydata wolno trzy razy założyć na trop. Ostatni raz ze zmianą na pracę na otoku. Otok winien mieć najmniej 3 metry długości.
. Zgłoszenia winny być dokonane na osobnych formularzach, o które trzeba się postarać w zarządzie.
Aportowanie zguby
Do aportowania zguby należy używać lisa lub kota i zająca lub królika. Farbującą sztukę wlecze się dwieście kroków przez las, naznaczywszy miejsce rozpoczęcia obwłoki sierścią lub turzycą. Na końcu powłoki kładzie się świeżą sztukę zabitej zwierzyny i obwłoka powinna się ciągnąć o ile możności przez gęstwinę. Obwłokę winno się wykonać bezpośrednio przed egzaminem kandydata w tym dziale. Obwłoka ma być o ile się da urządzona z wiatrem i kilku skrętami utrudniona. Sędzia stojący u końca jej powinien być ukryty, aby wyżeł ani zwietrzyć, ani zoczyć go nie mógł. Zachowując się zupełnie spokojnie ma sędzia obserwować czy kandydat dokładnie idzie tropem, czy przeciwnie, szukając w poprzek, albo tez przypadkiem dojdzie do zwierzyny. Obwłoki powinny być tak od siebie oddalone, aby wyżeł nie zwietrzył sąsiedniej. Wolno menerowi wyżła nie pracującego na właściwym szlaku na nowo założyć (od początku obwłoki). Wolno także pierwsze 20 kroków kazać pracować kandydatowi na otoku, potem jednak mener powinien psa puścić luzem i przystanąć podczas gdy wyżeł pracuje sam. Wolno także na początku obwłoki zachęcić wyżła do wykonania pracy - inne środki w celu dopomożenia kandydatowi np. skinięcie, ciągnienie psa na otoku w domniemanym kierunku obwłoki, są niedozwolone.
Te same prawidła obowiązują w aportowaniu zwierzyny lotnej z tą różnicą, że obwłoki świeżo zabitą i ciepłą jeszcze kuropatwą lub bażantem mogą być znacznie krótsze (mniej więcej 50 kroków)
Zachowanie się na stanowisku
Podczas naganki w lesie (wyżeł) na otoku lub luzem powinien się zachowywać spokojnie, nie wolno mu skomleć, szczekać, rwać się ku zwierzynie lub oddalać się od swego pana. Kandydat pracujący luzem w tym dziale popisów ma prawo do wyższej cenzury.
Warowanie na strzał
Mener prowadzi kandydata luzem do wyznaczonego miejsca, gdzie odkłada kij myśliwski, plecak lub inny przedmiot i znakiem daje kandydatowi do zrozumienia, aby warował. Wszystko dziać się powinno w największym spokoju, ma podchodnym, nie wolno żadnego rozkazu dawać głosem. myśliwy oddala się, jak by podchodząc zwierzynę, od warującego wyżła tak, aby ten już nie mógł go widzi8eć i strzela dwa razy. Kandydatowi warującemu wolno łeb podnieść, lecz nie wolno mu na odgłos strzału skomleć, szczekać lub opuścić swego miejsca. Wyżeł warujący na skinienie ma prawo do wyższej cenzury.
Zachowanie na otoku
Wyżeł powinien trzymać się zawsze obok myśliwego lub za jego lewą nogą, a nie wyzuwać się naprzód, szarpać otokiem itp.
W drągowinie, niskich kulturach lub wyrębach pies ma krótko szukać, wystawiać i zabitą zwierzynę aportować.
Wyparowanie zwierzyny
Do pracy tej nadają się mniejsze zagajenia, lub większe remizy polne. O ile możliwe, kandydaci nie mogą się popisywać wszyscy w tym samym zagajniku. Pies pracujący milczkiem nie może w tym dziale otrzymać wyższej cenzury niż "dobrze". Pies któryby przy tej okazji złapał i aportował sztukę zwierzyny, nie może z tego powodu otrzymać złej cenzury. Gdy goni zdrowa sztukę daleko za linią strzelców lub oddala się w sąsiednie zagajenia tak, że go głosem ani świstawką odwołać nie można, należy uważać to za błąd.
Psu można kazać albo:
. Pracować z tego miejsca, gdzie właśnie się znajduje, albo:
. Warować, dopóki mener oddaliwszy się, znakiem nie każe mu, aby pracę rozpoczął. Drugi sposób jest lepszy i zasługuje na wyższa cenzurę.
Gdyby kandydat przy tej pracy zabitą sztukę aportował bez rozkazu, nie należy tego uważać za błąd.
C. Praca polna
Wyżeł ma szukać wytrwale i systematycznie, okładając pole galopem. Im więcej kandydat uwzględnia kierunek wiatru, im więcej nos wyżła i sposób szukania są sharmonizowane, tym lepszą cenzurę należy psu przyznać.
Gdyby sędziowie podejrzewali wyżła o wadę nie wracania do nogi z obawy przed karą, mogą żądać, aby mener kazał kandydatowi brać dużo pola i zachował się sam zupełnie biernie. Wszystkie błędy, które kandydat przy tej sposobności popełni, nie mają na cenzurę żadnego wpływu, chodzi tylko o to, aby wyżeł zapuściwszy się np. za zającem, wracał na dany znak bez obawy do nogi.
Zwietrzywszy dotrzymującą zwierzynę, ma kandydat tak długo się wystawiać, lub przed nią warować, aż strzelec zbliżywszy się powoli, nie da rozkazu posuwania się naprzód.
Gdy zwierzyna lotna ucieka, powinien kandydat spokojnym dociąganiem starać się strzelca do strzału doprowadzić.
Apel
Wyżeł powinien wskazywać posłuszeństwo gdy myśliwy da mu znak świstawką, skinięciem lub nawoływaniem, byleby pewnym było, że znak ten wykluczony jest od dalszego egzaminu.
Wytrzymanie na strzał
Znakomite jest wytrzymanie na strzał, jeżeli wyżeł po strzale do uciekającej zwierzyny w tej samej wytrwa postawie i pozostanie na tym samym miejscu dopóki nie otrzyma rozkazu aportowania lub szukania dalej.
Zająca pomykającego z kotliny, lub zrywającej się zwierzyny lotnej, do których się nie strzela, nie wolno wyżłowi gonić.
Instrukcje dla sędziów
Sędziowie winni trzymać się następujących prawideł:
Cenzury wyraża się cyframi:
0 - znaczy niedostatecznie
1 - dostatecznie
2 - dość dobrze
3 - dobrze
4 - bardzo dobrze (znakomicie)
Poszczególne działy pracy wyżła oznacza się cyframi wartości, a mianowicie:
1. Praca za farbą
a) na otoku - 4
b) z oszczekiwaniem - 6
c) z doprowadzeniem - 5
2. Ciętość
a) dławienie drapieżnika - 6
b) osadzanie drapieżnika- 1
3. Praca leśna
a) aportowanie zagubionych drapieżników - 4
b) zająca lub królika - 4
c) warowanie na stanowisku - 2
d) warowanie na strzał - 2
e) zachowanie się na otoku - 1
4. Praca wodna
a) Bobrowanie za kaczkami - 3
b) Aportowanie z głębokiej wody - 3
5. Praca polna
a) wiatr - 5
b) sposób szukania - 3
c) wystawianie - 4
d) dociąganie - 4
e) apel - 2
f) wytrzymanie na strzał - 2
g) respektowanie zajęcy - 2
h) zachowanie przed zrywająca się zwierzyną lotną - 2
i) aportowanie zagubionej zwierzyny, kuropatwy, bażanta - 3
6. Aportowanie
a) drapieżnika - 2
b) zająca lub królika - 2
c) kuropatwy lub bażanta - 2
Liczba wyrokowana wynika z pomnożenia cenzury przez cyfrę wartości. Na ogół tym lepszy jest wyżeł, im wyższą liczbę wyrokowaną osiągnie czyli im większą ma sumę punktów.
Do uzyskania pierwszej nagrody bezwarunkowo konieczne są:
. W pracy za farbą - 15 punktów
. Z ciętości - 6
. Z pracy leśnej - 33
. Z pracy wodnej - 18
. Z pracy polnej wystawianie - 12
Rezultaty uzyskane w aportowaniu zwykłym przeznaczone są do powiększenia ogólnej liczby punktów.
Do uzyskania nagrody drugiej bezwarunkowo konieczne są:
. W pracy za farbą - 8 punktów
. W ciętości - 4
. W pracy leśnej 0 22
. W pracy wodnej - 12
. W pracy polnej wystawianie - 8
Do uzyskania trzeciej nagrody bezwarunkowo konieczne są:
. W pracy za farbą - 15 punktów
. W pracy leśnej - 2
. W ciętości - 6
. W pracy polnej wystawianie - 4
Źródło:
Kalendarz Myśliwski Polskiego Związku Łowieckiego na rok 1948
